Η Κυβέρνηση εκτελεί σχέδιο νέας Τσιφλικιποίησης με πολυεθνικές τους σύγχρονους τσιφλικάδες.

 Οι αγροτικές κινητοποιήσεις είναι κραυγή ενός κόσμου που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του!!! 

Του Σπύρου Δέδογλου 

Οι φετινές κινητοποιήσεις των αγροτών δεν είναι μια ακόμη «διαμαρτυρία για τις επιδοτήσεις», όπως συνηθίζουν να τις παρουσιάζουν όσοι βλέπουν μόνο την επιφάνεια, παρόλο που για πρώτη φορά δεν παίρνουν αυτά που δικαιούνται και τους πηγαίνουν από αναβολή σε αναβολή.Είναι η κραυγή ενός ολόκληρου κόσμου που νιώθει πως χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή· είναι η πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου, όπως διαμορφώθηκε μέσα από πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον μικρό παραγωγό περίπου σαν αναχρονισμό, σαν κάτι που δεν χωράει στο μέλλον που οραματίζονται για τη χώρα.

Για δεκαετίες ο μικρός αγρότης ήταν η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας. Και όχι μόνο επειδή έβγαζε το ψωμί της χώρας, αλλά επειδή στήριζε ολόκληρες περιοχές, έδινε ζωή σε χωριά, κράταγε ζωντανές οικογένειες και μία σχέση με τη γη που δεν μετριέται σε εξαχθέντες τόνους αλλά σε ανθρώπινη συνέχεια. Σήμερα όμως βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σύστημα που του ζητά να λειτουργήσει σαν πολυεθνική, να επενδύει σαν επιχείρηση εκατομμυρίων και να αντέχει κόστος ενέργειας και εισροών που θα τρόμαζε ακόμη και βιομηχανία.

Ο κατακερματισμένος κλήρος, που δεν είναι επιλογή αλλά κληρονομιά αιώνων, παρουσιάζεται σαν «αδυναμία» χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ιστορικός του χαρακτήρας.

Το ενεργειακό κόστος,η προμήθεια των αγροτικών εφοδίων, τον ξαφνιάζει κάθε  σεζόν, τα τελευταία χρόνια,σαν κακό μαντάτο. Η γραφειοκρατία τον συνθλίβει την ίδια στιγμή που θεωρείται δεδομένο πως θα διαθέτει πρόσβαση σε τεχνικούς συμβούλους, νομικές υπηρεσίες και τεχνολογία αιχμής. Και πάνω απ’ όλα, βλέπει ότι η πολιτική φιλοσοφία που διαπερνά σχεδόν όλη τη δημόσια συζήτηση προκρίνει εκμεταλλεύσεις μεγάλες, συγκεντρωμένες, με επενδυτικά κεφάλαια και κλίμακα παραγωγής που ο ίδιος δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει.

Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρχει αγροτική εκμετάλλευση στην Ελλάδα, παρόμοια με τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης όπου υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις, ακόμη κι  αν πάρουν τη γη λίγοι 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι άνθρωποι αυτοί βγαίνουν στον δρόμο. Νιώθουν πως πιέζονται όχι επειδή κάνουν κάτι λάθος, αλλά επειδή το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης δεν τους περιλαμβάνει. Όταν ακούνε πως το πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι ότι «έχουμε πάρα πολλούς μικρούς», καταλαβαίνουν πως δεν μιλάμε για τεχνικό ζήτημα· μιλάμε για τους ίδιους. Για την ύπαρξή τους.

Την ώρα που η Ευρώπη αναθεωρεί την ΚΑΠ και ψάχνει τρόπο να θωρακίσει την επισιτιστική της ασφάλεια μέσα σε έναν κόσμο ασταθή, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη  αδυνατεί να αναδείξει τις διαφορές της Αγροτικής Ελλάδας με τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, ή μάλλον εκτελεί σχέδιο νεας Τσιφλικιποίησης με  πολυεθνικές τους  σύγχρονους τσιφλικάδες.

Δείχνει να υποτιμά τον θησαυρό που υπάρχει στην ύπαιθρο, με τους ανθρώπους που ξέρουν τη γη, ξέρουν το χώμα, ξέρουν να αντέχουν. Η λύση δεν μπορεί να είναι η εξαφάνιση των μικρών, ούτε η μετατροπή της υπαίθρου σε ολιγοπώλιο. Η λύση είναι να ενισχυθεί η βιωσιμότητα αυτού που έχουμε, να μειωθεί το κόστος που τους στραγγαλίζει, να υπάρξει δίχτυ στήριξης που δεν θα βλέπει τον αγρότη σαν νούμερο σε excel, αλλά σαν κρίσιμο κρίκο της χώρας.

Αν κάτι δείχνουν αυτές οι κινητοποιήσεις, είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να σχεδιάζει πολιτικές λες και ζει στη βόρεια Ευρώπη. Ο μικρός αγρότης δεν είναι εμπόδιο· είναι η ταυτότητα αυτής της γης. Και αν τον χάσουμε, δεν θα χάσουμε μόνο παραγωγή. Θα χάσουμε κομμάτι του ίδιου μας του τόπου και θα ερημοποιήσουμε επιπλέον την Ελληνική περιφέρεια.

Ο πρωτογενής τομέας χρειάζεται ένα νέο μοντέλο αγροτικής οικονομίας, χρειάζεται ένα νέο σχέδιο.

Τυχερό Έβρου 

6-12-2025

Σπύρος Δέδογλου 

Πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ